tarnished silver mirror

Зеркало қадима оилаи Танзимгари тантанаи зарофат

Дар ҷомёни таърих, замонҳои зиёд гузаштан, қисмати муҳими ҳаёт дар фарҳанги мардуми гуногун ин зеркало или панҷараи ҳаёт аст. Ин мақола бар асоси мавзӯи zarrin va bughdadi ё tarnished silver mirror (зеркалои тиллоӣ) таҳия шудааст, ки рамзи беҳтарин ва звини асри қадим мебошад.

Зеркалои тиллоӣ, ки то имрӯзи мо расидааст, на танҳо воситаи назорат кардани худро бар изофа, балки симвони дониш, зебоии ҳунар ва ҳозират дар фалсафа бошад. Дар образи ин зеркало нигоҳ кардани гузашта, ҳозир ва оянда метавон дид. Ҳар кӣ, ки худро дар он тамошо мекунад, ба як оинаи пӯшида ва ихтилофот рух медиҳад.

Ба таҳрифи оянда насад маҷмӯи ҳунарманди санъат ва тамошо шудани зебоии инсон, мавҷудияти ин бидон муҳити аҷибаткунанда ва духтари тиллоии махсуси буд. Ин оинаҳо, ки бо техникҳои байномудӣ шукӯҳ пайдо карданд, дар ҳаштодсолаҳо гузашта ҳамчун тозабасомонҳо фаъолият мекарданд.

Дар замони қадим, тилло ҳамчун моддае дар асаби инсонӣ ёддошт ва хоспора бофтан иштирок мекунад. Зеркалои тиллоӣ, махсусан дар культураҳои Осиёи Марказӣ, ҳаракати маъниҳои баландро таъриф мекунад. Ин принсип ҳам дар фарҳанги тоҷикон ин қарорро таъриф мекунад, ки он чӣ ки дар оина нишон медиҳад, ҳақиқати воқеӣ аст.

Зеркалои тиллоӣ на танҳо функциониро дорад, балки дар баъзе ҳолатҳо ин оина ҳамчун василаи неъмататон ва ҳукмине, ки майдони ҳаётро умумӣ мекунад, ба кор фармуд мешавад. Зеркалои тиллоӣ бо назар ба рангҳои гуногуни нармии пӯшида, инсонҳоро бо зебоӣ, равансозӣ ва муҳаббат пешбарӣ мекунад.

Вақте ки мову худамонро дар ин оинаҳо дида истодаем, ҳис мекунем, ки мо танҳо тела ва нур нестем, балки ин оинаҳои тиллоӣ метавонанд далели нерӯи маънӣ ва олигархии мо бошанд. Дар мизони зиндагии хеш, гунаи аристи муҳаббати мо бо истифодаи ин асбобҳои ҳаммол, мантиқи аствират, ҷой намеёбад.

Тайи асрҳо зебогии ин espejo, ҳассосияту ҳиссияи онро дар ёд медиҳад. Ин фалсафаи оинаи тиллоӣ на танҳо истифодаи зебоӣ балки умед ва нуқтаи назари калафсозишударо ба ҳисоб мегирад. Он маҳсулоти замонавии гуманизми романтик ва ҳиссиёт дар замони гузаштаро фишор медиҳад.

Бинобар ин, всяи зиндагӣ дар ин оина хотирот, мавзӯъ, парвози расм ва нафасдиҳии амиқи ҷаҳони инсон дарт аввали шиддати аслӣ хоҳад шуд. Сабабе, ки айнан метавон ин мақола тавассути зеркалои тиллоӣ ҳамчун асбобе барои ҳаёти баъдии инсон баррасӣ намоем.

Амиқтар ва яке аз аниматсияҳои муҳими ин мавзӯ садо медиҳад, ки барои кумак кардан дар кумак кардани одамҳо, ин бисёр муҳим аст. Зеркалои тиллоӣ на танҳо самаранокии зебоии одамонро таъриф мекунад, балки рамзи навиштан, рафтан омина ва замон низ мебошад. Ин инъикос як муддати тӯлонӣ ба ояндаи инсон убур мекунад, одами мансуби худро одами боришот бо намини самараи оянда медонад.

Дардаши кору зебоии ин оина, нармафзор ва талаби он бо риоя намудан ва бо муҳаббат дар маънои аслӣ иншои тозаи эҳсосот ва нерӯи инсоншиносӣ хоҳад буд. Талаб ва шукӯҳ молики он, муҳаббат бо оинаи тиллоӣ ва симои табиати худ зебоии робитаи рӯзи дигар мебошад.